Anthony Bloom: ΄΄Ναταλία ΄΄ (Διασκευή) [power-point για σχολική γιορτή Πάσχα]


 
[κλικ στην εικόνα για να πάρετε το power-point]
Ακολουθεί το κείμενο για τις 40 διαφάνειες.

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003),           ΄΄Ναταλία ΄΄ (Διασκευή)    ( δ.1)

Το μικρό επαρχιακ χωριουδάκι, κάπου στην Ρωσία, ( δ. 2 ) µόλις είχε αλλάξει χέρια µεταξ των εµπολέµων. Χρόνια δύσκολα για τον τόπο.  Εποχ του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου  ( δ. 3 ) και του εµφυλίου πολέµου στη Ρωσία, ( δ. 4 ) τότε που η χώρα αυτ είχε εµπλακεί σε πολεµικς επιχειρήσεις εντς και εκτς των συνόρων της.  
            Μια νέα γυναίκα ( δ. 5 ) εικοσιεπτά περίπου ετών είχε παγιδευτεί µε τα δυο της παιδιά στο χωριό αυτό . Ο άντρας της ήταν µε το στρατό που είχε αποχωρήσει. ( δ. 6 ) Εκείνη δεν είχε κατορθώσει να ξεφύγει εγκαίρως και έµενε κρυµµένη ( δ. 7 ) προσπαθώντας  να σώσει τις ζως των παιδιών της ( δ. 8 ) και τη δική της.
           Πέρασε µια µέρα ( δ. 9 ) και µια νύχτα µεγάλου τρόµου ( δ. 10 ), ώσπου το απόγευµα της εποµένης η πόρτα του κρυψώνα της άνοιξε   ( δ.11 ) και µια συγχωριανή, στην ηλικία της, µπήκε µέσα.                       ( δ. 12 ) . Ήταν απλή, χωρ
ς κάτι το ξεχωριστό στο παρουσιαστικό της. Της είπε: «Αυτ είναι τ’ ονοµά σου;» Η µητέρα απάντησε, κατατροµαγµένη: «Ναι». «Σε ανακαλύψανε, και θα ’ρθουν απόψε να σε σκοτώσουν. Πρέπει να φύγεις !». Η νεαρή µητέρα κοίταξε τα παιδι της και είπε: ( δ. 13 )«Και πού να πάω, πώς µπορώ να φύγω µ’ αυτ εδώ τα παιδιά; Δεν είναι δυνατ ν περπατήσουν ούτε πολ µακρι ούτε γρήγορα, για να µπορέσουµε να γλιτώσουµε».
Και  τότε η συγχωριαν έγινε ξαφνικ ο πλησίον ( δ. 14) µ’ όλη την ευαγγελικ σηµασία τς λέξης. Πλησίασε τη µητέρα και χαµογελώντας της είπε: ( δ. 15) «Δε θα σ’ ακολουθήσουν, γιατ θα µείνω εγ στη θέση σου». Η µητέρα φώναξε: «Μα θα σκοτώσουν εσένα !». Και η άλλη της απάντησε γλυκά: «Ναι, µα εγ δεν έχω παιδιά. Εσ πρέπει να γλιτώσεις». Και η µητέρα έφυγε. ( δ.16)
          Η νεαρ
συγχωριαν της έµεινε στη θέση της. Την έλεγαν Ναταλία.  Έπεφτε το βράδυ, ένα φθινοπωριν βράδυ ( δ. 17) που όσο προχωρούσε γινόταν πιο κρύο, πιο υγρ και πιο σκοτεινό ( δ. 18) . Κι αυτ η νεαρ γυναίκα, µόνη ( δ. 19 ), χωρς να περιµένει απ κανέναν το παραµικρό, πρόσμενε  το θάνατο, που σε λίγο θα αντιµετώπιζε χωρς φανερ λόγο.
         Ήταν νέα, υγι
ς και κανες δεν την κυνηγούσε. Όπως τότε, στο όρος των Ελαιών... ( δ. 20) Κάποιο δειλιν ήταν κάποιος άνδρας, επίσης νέος στην ηλικία, τριαντάρης, που περίµενε το θάνατο. Oι φίλοι Του γύρω είχαν πέσει σε ύπνο. Εκείνος περίµενε τους δηµίους Του γιατ είχε αποδεχτεί να πεθάνει στη θέση µας.
       Την ευαγγελικ ιστορία την ξέρουµε, την οδύνη Του, την κραυγ προς τον Πατέρα Του, ( δ. 21) τον ιδρώτα τον ανακατεµένο µε αίµα... Ξέρουµε πως, όταν κάποια στιγµ δεν µπορούσε άλλο ν’ αντέξει τη µοναξι Του, πήγε να δει αν οι µαθητς Του είχαν ξυπνήσει ( δ. 22 ), και επέστρεψε, για ν’ αντιµετωπίσει το θάνατο µόνος. Ένα θάνατο προς χάριν των άλλων, (δ. 23 ) απίθανο, αλλόκοτο.                                                  Αυτ είναι η εικόνα:   Η Ναταλία σαν τον Χριστό.

         Η Ναταλία  πλησίασε κάµποσες φορ
ς την πόρτα και  σκέφτηκε: « Δεν έχω παρ να της δώσω µια ν’ ανοίξει ( δ. 24 ) και αµέσως θα πάψω να είµαι κάποια άλλη. Θα ξαναγίνω η Ναταλία ( δ. 25) που δεν έχει καταδικαστεί σε θάνατο ». Αλλ δεν έφυγε.
 Μεγάλη η αγωνία της. Όπως τότε…. στην αυλ  του Καϊάφα! Εκεί, ο Πέτρος, , ( δ. 26 ) ο δυνατός, που είχε δηλώσει στον Χριστ ότι, κι αν όλος ο κόσµος Τν αρνιόταν, εκείνος δε θα Τον άφηνε, αλλ θα πέθαινε γι’ Αυτν. Μια παιδούλα τον  συνάντησε στην αυλή.  « Και συ µαζ Του ήσουν», την άκουσε να λέει.  Απρόσμενη η  απάντηση: «Οκ οδα τν νθρωπον»!  Και  αρνήθηκε τον αγαπημένο Διδάσκαλο  δύο φορς ακόµη, έτσι που ο Χριστς να γυρίσει να τον κοιτάξει...

          Και η Ναταλία ( δ. 27 ) θα µπορούσε νάχε υποκύψει και να είχε πει: «Δε θα πεθάνω, θα πάω να φύγω». Όµως δεν το έκανε. Η νεαρ
γυναίκα εκούσια υπέµεινε ν Χριστ, όταν ο Πέτρος Τον είχε προδώσει.
         Κι  αναρωτήθηκε πολλές φορές µήπως ο θάνατός της ήταν µάταιος. Καλ
κι άξια να πεθάνει κανες για να σώσει µια γυναίκα και τα παιδι της. Αλλ τι θα γινόταν αν τελικ την έπιαναν και τη σκότωναν κι εκείνη;
        Αλλ
η Ναταλία δεν έλαβε απάντηση το βράδυ της αγωνίας της. Θα µπορούσα να της πω σήµερα ότι η μητέρα της ιστορίας σώθηκε και πως τα παιδι της είναι πάνω απ πενήντα ετών. Θα µπορούσα να της πω και άλλα που δεν τα έµαθε ποτ — γιατ εκείνο το βράδυ εκτελέστηκε.  (28)

        Εκείνη η υπέροχη ψυχή ήξερε πως  μαζ
µε το σταυρ και τον κήπο της Γεσθηµανής υπάρχει και η ανάσταση. ( δ. 29 ) Μια ανάσταση προσαρµοσµένη στα µέτρα της συµµετοχής µας στο µυστήριο του Χριστού, αλλ και στην ανθρώπινη µικρότητά µας.
      Ήξερε και το χωρίο όπου ο Απόστολος Παύλος ( δ. 30 ) λέει: «Ζ
δ οκέτι γώ, ζ δ ν µο Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Απορούµε συχν τι τάχα να σηµαίνουν αυτ τα λόγια. Η μητέρα της ιστορίας και τα παιδι της ένα πράγµα ήξεραν: πως απ εκείνη την ώρα και στο εξής θα ζουν µε δανεισµένες ζωές. ( δ. 31 ) Οι δικς τους ζως πέθαναν µε τη Ναταλία, κι εκείνη θα συνέχιζε να ζει µέσα απ’ τα σώµατά τους. Ζούσαν, γιατ εκείνη πέθανε. Πήρε το θάνατό τους επάνω της και τους έδωσε τη ζωή της. Ζούσαν µε µια ζωή που της ανήκε.

          Η Ναταλία βρήκε το θάρρος να μπει στη μέση,  να χωρίσει την αθώα μητέρα και τα παιδιά της από το θάνατο και να  τους ενώσει με τη ζωή. Έκανε πράξη το παράδειγμα του Κυρίου και Θεού της! ( δ.32)  Τα δικά του βήματα ακολούθησε . Τη δική του θυσία μιμήθηκε.
         Ο Χριστός που έγινε άνθρωπος, ο σαρκωθείς Λόγος, στάθηκε ανάμεσα στον πεπτωκότα άνθρωπο ( δ.33 ) που έχασε τον Παράδεισο και στο Θεό. Ο θεάνθρωπος Ιησούς δέχτηκε πάνω στο Τίμιο Σώμα Του ( δ.34 ) τις συνέπειες της θείας αγάπης Του κι άνοιξε για το ανθρώπινο γένος με τη σταυρική Του θυσία ( δ.35 ) και την ένδοξη ανάστασή Του ( δ. 36 ) το δρόμο προς τον Παράδεισο, ( δ.37 ) το δρόμο της αιώνιας ζωής και κοινωνίας με το Θεό.
      Με το παράδειγµα της Ναταλίας καταλαβαίνουµε ότι ο Χριστς είναι η Οδός, ( δ. 38 ) ο τρόπος ζωής, η ίδια η ζω του χριστιανο, η µόνη ανθρώπινη και θεία πραγµατικότητα. Είναι η οδς της ζωής, µιας ζωής τόσο γεµάτης και πληθωρικής, ώστε να χαρίζει την αιωνιότητα — και σε κείνον που τη βιώνει και στους γύρω του, µε τίµηµα το σταυρό. ( δ. 39 ) Είναι η νίκη του µαρτυρίου, η νίκη του αδύνατου πάνω στον ισχυρό, η νίκη του ευάλωτου - µια ανθρώπινη και θεία αγάπη πάνω σ’ ό,τι είναι φαινοµενικά ανίκητο — στο µίσος   ( δ. 40  ) που µ’ όλ’ αυτ εξαντλείται και δεν ξαναγεννιέται.