Ο Όσιος Παΐσιος κατά κόσμον
Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στα Φάρασα της αγιοτόκου Καππαδοκίας
το 1924 από ευσεβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία. Μαζί με τα
άλλα 8 αδέλφια του και λίγο μετά την βάπτιση του από τον επίσης Άγιο Αρσένιο
τον Καππαδόκη, βαδίζοντας τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς, μετέβησαν αρχικώς
στον Πειραιά και στην συνέχεια στην Κέρκυρα και στην Κόνιτσα όπου και
εγκαταστάθηκαν.
Σε ώριμη ηλικία, ο
Γέροντας δέχθηκε το μοναχικό σχήμα, λαβών το όνομα Παΐσιος. Από το 1964
παρέμεινε έως τέλους της επίγειας ζωής του (†12 Ιουλίου 1994) στηρίζοντας
ανθρώπους κάθε ηλικίας που προσέτρεχαν κοντά Του στο μικρό κελλάκι όπου ζούσε.
Ενταφιάσθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου- Σουρωτής, στην
Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε ιδρυτής και κτήτορας.
Από νωρίς και ενόσω ζούσε ο Άγιος,
στην συνείδηση των περισσοτέρων ανθρώπων και ιδιαίτερα όλων όσων είχαν την
ευλογία να Τον γνωρίσουν από κοντά, θεωρούνταν σύγχρονος Άγιος. Έζησε με
ταπείνωση και με αγάπη. Ταπείνωση προς Τον Θεό και αγάπη προς τον άνθρωπο. Ο
Θεός τον καταξίωσε με το προορατικό χάρισμα, με αποτέλεσμα να μπορεί να
διακρίνει στις ψυχές των ανθρώπων όσα τα ανθρώπινα μάτια δεν μπορούν να δουν. Η
αγιότητα του βίου Του, η ενάρετη πορεία Του, τον κατέστησαν κοινωνό και μέτοχο
της Βασιλείας των Ουρανών.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, είναι πλέον και ...επίσημα Άγιος της
Εκκλησίας μας. Αγάπησε τον ανθρώπινο πόνο στα μάτια των πονεμένων ανθρώπων που
τον επισκέπτονταν καθημερινά. Έζησε τον ανθρώπινο πόνο της ασθενείας ο
ίδιος, όταν κλήθηκε να σηκώσει με Χριστιανική καρτερία τον δικό Του
σταυρό,
Παρακαλούμε εκ βάθους
ψυχής, τον νέον Άγιον της Εκκλησίας μας, να πρεσβεύει προς Τον Τριαδικό Θεό για
όλους μας, για την Ελλάδα μας που τόσο αγάπησε και που την καθαγιάζουν τα Ιερά
Λείψανα Του, να πρεσβεύει ώστε η Χάρις Του Θεού να συνεχίζει να μας επισκιάζει
πάντοτε.
Ας έχουμε τις πρεσβείες και την
ουράνια ευλογία Του!
π. Θωμάς Ανδρέου
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
σε ηλικία πέντε ετών στην αγκαλιά των γονέων του Προδρόμου και Ευλαμπίας |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
ως στρατιώτης |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
ως στρατιώτης στο νοσοκομείο |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
μετά την κουρά του στη μονή Φιλοθέου, 1957 |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
μετά την κουρά του στη μονή Φιλοθέου, 1957 |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
ως νέος μοναχός |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
ως νέος μοναχός |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
στη μονή Στομίου Κόνιτσας |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
στο ασκητήριό του στη μονή Σινά, 1962/3 |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994),
εργαζόμενος ως ξυλουργός στη συντήρηση των εικόνων της μονής Σινά, 1962/3 |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994), στην Παναγούδα, 1983
|
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994)
(Φωτογραφία: Γιώργος Χριστοφορίδης) |
 |
Παΐσιος μοναχός ο Αγιορείτης
(1924-1994)
με τον καθηγητή Γεώργιο Μαντζαρίδη |
Ο γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών. Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Οι γονείς του, Πρόδρομος και… Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια. Ο Αρσένιος από τη βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από εναν Αγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
Ο Αγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του, δηλαδή που να έχει το όνομά του. Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένεια του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στη Κόνιτσα. Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στο Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν. Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στο στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητα του. Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος.
Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του. Αφού τελείωσε το στρατό πήγε στο Αγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί. Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε. Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Παΐσιος βρίσκεται εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Το 1964 επιστρέφει στο Αγιο Όρος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο παπά-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν το Θεό.
Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα». Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές. Όλη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι την δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στενοχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια. Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στο Θεό. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο γέροντας Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία.
Δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ…
Επιστολή γέροντος Παϊσίου
Εν Αγίω Όρει, τη 23η Ιανουαρίου 1969.
Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξαιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί και αυτό, έστω και για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε διαμέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.
Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ’ όλους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή.
Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλη, βρήκε απήχηση σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξει αγάπη πρώτα σ’ εμάς τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα του τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησαν πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός «και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται. εφ’ όν δ’ αν πέση, λικμήσει αυτόν» (Ματθ. κα΄ 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.
Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξαιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης, αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία, έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσει ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν διά την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμεν δικές μας Εκκλησίες –Θεός φυλάξοι!– θα ξεπεράσωμεν και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο Καλύβι των (ομιλώ διά τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχει και Ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «Εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνει σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.
Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι διά το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τί θα είπη ή τί θα γράψη, διά να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ίδιος, αν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομεν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως διά το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και διά το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος.
Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός Μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν μέσω του Θεού διά της προσευχής. Αλλ’ επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις διά την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.
Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του διά την δόξαν της Εκκλησίας μας.
Με πολύν σεβασμόν προς όλους.
Ένας Μοναχός Ερημίτης.
(Γέρων Παΐσιος)
Ακολουθία και Παράκληση Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Εν όψει της προσφάτου αγιοκατατάξεως του οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, δημοσιεύουμε την Ακολουθία και την Παράκληση που συνέθεσε προς τιμήν του ο Μητροπολίτης Εδέσσης π. Ιωήλ.
Το κείμενο των ακολουθιών βρίσκεται εδω
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Είναι σαν να ξέσπασε πυρκαγιά τεραστίων διαστάσεων και αφάνισε κυριολεκτικά αμέσως όλες τις άλλες ειδήσεις.
Εκατοντάδες
ιστολόγια -όχι μόνον θρησκευτικά- αναφέρθηκαν στον Οσιο Παίσιο τον
Αγιορείτη αμέσως μετά την ανακοίνωση της επίσημης αγιοκατάταξής του από
την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Καμιά
εκκλησιαστική είδηση δεν μπόρεσε να σταθεί στο προσκήνιο της
επικαιρότητας. Ούτε καν οι ειδησεις που αφορούν συνταρακτικά διεθνή
γεγονότα ή τον προεκλογικό πυρετό των ημερών μας.
Ο ταπεινός ασκητής της Παναγούδας τους έσβησε κυρολεκτικά όλους.
Ειδήσεις,
φωτογραφίες, τοιχογραφίες, εικόνες, Παρακλήσεις, Ασματικές Ακολουθίες,
Απολυτίκια, αγρυπνίες προς τιμή του και ειδικά άρθρα γράφτηκαν κατά
εκατοντάδες αμέσως μετά την αναγγελία της αγιοκατάταξής του.
Αυτός
ο κατακλυσμός αναφοράς στο πρόσωπο του Οσίου Παισίου έρχεται να
επιβεβαιώσει ότι οι πολλοί γνώριζαν από καιρό: Στο πρόσωπο του Οσίου
Παισίου του Αγιορείτη ο μοναχισμός, το Αγιον Ορος, το Οικουμενικό
Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Ελλάδος -και όχι μόνο- βρήκαν ένα άγιο
πανορθόδοξης ακτινοβολίας που καθιερώθηκε στη συνείδηση των πιστών ως
Αγιος ενώ ακόμη ήταν εν ζωή. Πολλώ μάλλον μετά την κοίμησή του με τα
αναρίθμητα θαύματα που επιτελεί.
Το γεγονός αυτό και μόνον αποδεικνύει πόσο αληθινό είναι το Ευαγγέλιο.
Ο κόσμος
συνειδητοποιεί μέσω του απλού κι ολιγογράμματου αγιασμένου μοναχού ότι
το Ευαγγέλιο μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη σε κάθε εποχή και μάλιστα
στη δική μας και να δώσει καρπό ευκλεή όπως τον Οσιο Παίσιο.
Ο Οσιος Παίσιος ο Αγιορείτης είναι η καλύτερη και η πιο δυνατή απολογητική της Εκκλησίας.
Τα
πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αν το Ευαγγέλιο δεν είναι αληθινό, αν η
Εκκλησία δεν συνεχίζει αταλάντευτα την πορεία που Της ανέθεσε ο Χριστός,
τότε πώς αγιάζουν άνθρωποι όπως άγιασε ο Οσιος Παίσιος;
Μακάρι όλοι να ενωτισθούμε το βαθύτερο μήνυμα της αγιοκατάταξης του Οσίου Παισίου.
Πρίν
και πάνω από κάθε τι άλλο προέχει ο προσωπικός μας αγιασμός και όλα τα
άλλα ακολουθούν μόνα τους ακόμη και αν δεν επιδιώξουμε συνειδητά να τα
προβάλουμε.
Ταις του Οσίου Παισίου του Αγιορείτου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών άνοιξε τις πόρτες της Βασιλείας Σου για μας τους αμαρτωλούς.
http://trelogiannis.blogspot.gr/2015/01/blog-post_733.html
