Τον Άγιο Παΐσιο τον γνώρισα το 1982, όταν ήμουν φοιτητής Νομικής.
Ήταν ο άνθρωπος που περίμενε ν’ ακούσει κάτι πονεμένο για να έχει καρδιακή προσευχή, κι ήταν πάντοτε εν αναμονή στο ακουστικό του σύγχρονου κόσμου.
Ένας ασκητής για τον κόσμο. Του άνοιγες την καρδιά σου και σου άνοιγε τον νου. «Φως Χρίστου φαίνει πάσι».
Επέμενε να μην πάω στο Άγιο Όρος μοναχός. «Στην Κύπρο να πας» μου είπε. «Να κάνετε βάσεις πνευματικές, κι αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις βάσεις».
Όταν του είπα δεν κατάλαβα το τελευταίο, μου είπε χαριτολογώντας: «Αμερικανάκι είσαι και δεν καταλαβαίνεις. Ελληνικά μιλώ…